Onze karavaan staat stil. Regen, vrieskou en sneeuw, daar kunnen we niet tegenop.
Ons hotel delen we met studenten – zij vinden het geweldig dat hier kinderen rondlopen. Er is een ontspanningsruimte waar we biljarten, een studie-zaal om huiswerk te maken en een resto met lekker eenvoudig eten.
We bezoeken nog meer moskeeën, allemaal met mooie patronen op de muren en het plafond. We gaan bowlen en eten een typisch Turkse wafel: meer choco dan wafel. Het zijn hier echte zoetebekjes!!
We bezoeken de grote moskee. De open ruimte en de tapijten geven een warme indruk.
We wandelen door de smalle straatjes en kijken naar de vele kleine winkeltjes.
Op een regenachtige dag fietsen we Turkije binnen. De vergezichten zijn gehuld in een sprookjesachtige nevel.
Wanneer we op onze slaapplaats aankomen, gaan de hemelsluizen open. De hele nacht blijft het gieten.
We logeren op de bikers B&B van Lesley. Er is maar één kamer vrij maar dat is geen probleem. De meisjes slapen gezellig buiten in haar van.
We maken kennis met Imre (en zijn moto) uit Australië.
We worden uitgenodigd op een verjaardagsfeest en blijven zo een dagje extra in Bulgarije.
We zagen al veel grappige verkeersborden op onze tocht.
In Zweden zagen we ook een ‘pas op krom vrouwtje met rollator’ – bord.
De zon is machtig. Alles begint te blinken en zelf krijg je lekker warm.
We fietsen een laatste dag langs de Zwarte zee.
In Burgas passeren we een manege. We houden halt. De meisjes bestijgen met big smile een groot paard.
Juliette overwint haar angst: het katje mag op haar schoot.
Vandaag fietsten we 650 hoogtemeters! Dat is twee keer de Eiffeltoren! We voelen ons echte championnetjes. De view was ‘amazing’. Aangekomen in Nessebar fietsen we nog even rond de oude stad. Leve de zee en z’n woeste kracht.
We huren een appartementje in een toeristisch complex met sauna en bubbelbad. Die bubbels hebben we verdiend!
Het is hier verlaten. Vele grote hotels staan leeg, restaurants en winkels zijn gesloten. We hebben de zee voor ons alleen.
We fietsen door mooie bossen langs de Zwarte zee. Soms gaat de weg kilometers aan een stuk naar boven. De vergezichten zijn prachtig. Onze handschoenen (en de grote weg) beletten ons om foto’s maken.
Soms fietsen we op goed geluk. Met dit koude weer, reserveren we een avond op voorhand. We checken googlemaps, warmshowers, airbnb en booking.com. Waar mogelijk boeken we een appartementje. Het is altijd feest als Seba kookt.
Er rijden hier een massa stinkende auto’s. Regelmatig zien we afgedankte busjes met een Nederlands- of Franstalig opschrift.
Koffiepauze ?
Hieronder een foto van het openbaar zwembad. De 15 moedige zwemmers kun je net niet zien.
We slurpen gretig van onze nieuwe thermos. Het is amper 7 graden. De noordenwind maakt het nog kouder. Gelukkig fietsen we naar het Zuiden!
Na 41 km vinden we een klein warm bakkertje. Mmmm
De rouwadvertenties hangen hier, net als in Roemenië aan de bomen. In Servië gebruiken ze bushokjes.
Het verlaten van de Donau-route gaat vanzelfsprekend gepaard met een mooie lange klim. Een vrolijk toeterend autootje rijdt ons tweemaal voorbij. Boven wachten Rumen en Kremena ons op met 2 liter cola en 5 pakken chocola.
Niet veel later zitten we in hun tuintje op een zelfgemaakte schommelbank. En van het één komt het ander..
We nemen afscheid van de Donau. ’s Avonds en ’s morgens.
Seba fietst, met al zijn bagage, de steilste hellingen op. Team tandem heeft een ander ritme..
De Bulgaarse kant van de Donau-route is mooier en gevarieerder dan de Roemeense. Wel moet er geklommen worden.
De helft van de dag fietsen we op de weg (lees: auto-baan), de andere helft op een vergeten MTB-pad.
We fietsen door velden en akkers. ’s Avonds zien we opnieuw de Donau.
Waar is Wally? Soek Seba..
We logeren in een aangenaam hotel in een gezellig stadje. We parkeren onze fietsen en laten ze twee dagen uitrusten.
Op een mistige novemberdag fietsen we de Donau over, op zoek naar een aangename plek om uit te rusten. Bij de grensovergang steken we een lange rij vrachtwagens voorbij. Bij de paspoort-controle krijgen we zowaar pralines.
Ook hier heeft het deze zomer bitterweinig geregend. Verschillende veerponten zijn gesloten door de lage waterstand.
Schaapherders, boeren met koeien, straathonden, afval, brandjes, ganzen, kalkoenen, paard en kar, een ezeltje, zwaaiende mensen, toeterende auto’s, een slapend vrouwtje.
Er valt hier niet zoveel te beleven. We maken wat schoolwerk en fietsen weer verder.
Wie herkent deze winkel?
Een heuse supermarkt! Een luxe naast de kleine donkere winkeltjes met toonbank.
We fietsen door langgerekte dorpjes. Overal zitten mensen langs de weg, die ons het beste wensen. Regelmatig komen er kinderen op ons toegelopen om te high five’en.
Verrassend veel mensen verplaatsen zich hier met paard en kar.
