Maand: september 2018

Het is niet altijd makkelijk om afscheid te nemen van een leuke plek. Na alle dieren te hebben geknuffeld, gaan we weer op weg.

We komen aan bij een pony-boerderij. De meisjes zijn zot van alle dieren (geiten, kippen, bambi’s, vos, konijnen, boa, …) maar vooral van de paarden. We blijven een dagje extra om te helpen voederen..

We hebben al veel mooie picknickplaatsjes gehad.

Maar deze middag was heel speciaal. Een buurvrouw bracht een kan lekkere thee. De buurman een berg druiven van eigen kweek. Even later kwam de buurvrouw terug met een stapel vers gebakken pannenkoeken en twee potten zelfgemaakte confituur. Het werd een reuze-gezellige middagpauze.

We bezoeken de krijtmijnen onder de stad en genieten in een warm restaurant van de zoete zonde..

Na drie nachten binnen slapen (gisterennacht was het amper twee graden), kijken we er naar uit om weer in onze tent te liggen.

We eten worstjes boven het vuur, zoals we leerden van Andrzej.

De temperatuur valt mee maar er is veel wind.

We volgen de rivier de Bug. Deze rivier vormt de grens met Wit-Rusland en daarna met Oekraïne. We fietsen langs de oostelijke grens van de Europese unie. Regelmatig zien we grenspolitie. We lachen en blijven flink aan onze kant. De natuur echter loopt gewoon door.

We fietsen door het dorp Janow Podlaski. De kerk stroomt leeg. Het hele dorpsplein staat vol mensen en auto’s. Binnen in de kerk staan extra klapstoelen. Er lopen kinderen rond. Een stuk of tien priesters-in-opleiding staan rond een goedlachse pastoor. Wanneer we even later het dorp uit fietsen, stapt een nieuwe lading mensen de kerk binnen. Voor de mis van elf uur.

’s Avonds slapen we voor geen geld bij de paters in de Dom Pielgrzyma in Koden.

Om twaalf uur staan we voor een gesloten veer.

Om kwart na vijf staan we aan de overkant. Soms moet je een omweg maken om je doel te bereiken.

Om vijf uur ’s morgens begint de herfst. De wind raast door het bos. Dennenappels komen hard neer op onze tent. Daarna begint het zacht te regenen. Ideaal om weer in slaap te vallen.

We fietsen door eindeloze bossen.

De oergeluiden die we ’s avonds horen zijn afkomstig van bronstige reeën.

Er is hier vanalles te beleven. We bezoeken een park vol oude bomen. (De Helena-eik heeft een omtrek van 4m, is 32m hoog en staat hier al 350 jaar.)

We wandelen door het bos naar het bizonreservaat.

We slapen op een volle (!) camping en hebben een knotsgekke avond met Eline en Jeroen uit Brussel.

We fietsen door en slapen in het oerbos. ’s Avonds horen we grote dieren. We maken een vuur en gaan daarna rustig slapen.

Een prachtige fietsroute, zalig mooi weer, middagpauze bij een meer. Wat wil een mens meer?

‘Patatten rapen’, zegt Rosalie. En zo zitten we drie minuten later allemaal op onze knieën.

We bezoeken de zoo en zien onze eerste echte beer. We hebben zin om hem te knuffelen.

In de namiddag gaan we springen. Iedereen vindt het de max. Wanneer Seba bommetje doet op het luchtkussen, vliegen we de lucht in.

’s Avonds ga ik met Rosalie naar de mis. De grote kerk zit helemaal vol. Er wordt veel geknield. Heel anders dan de vrolijk versierde kerkjes in de Baltische Staten.

We laten geen enkel papiertje achter in de natuur. Integendeel, vaak nemen we extra afval mee naar de dichtstbijzijnde vuilnisbak. We zien veel zwerfvuil langs de kant van de weg. Hier nog meer dan in de Baltische Staten. Bij de kampvuur-plaatsjes liggen lege blikken bier en sigarettenpeuken. Zweden was uitzonderlijk proper. (Daar mag je dan ook geen alcohol drinken in het openbaar ?.)

Via een plaatselijke fietsroute (die vlot startte maar zanderig eindigde) komen we op de green velo, een nieuwe Europese fietsroute door Oost-Polen. We kunnen opnieuw pijltjes volgen..

Het is altijd even wennen in een nieuw land. Ook leren we nieuwe woorden. We hadden al tak, te-noan, paldi-jes en onze favoriet aa-chu. Nu bedanken we de mensen met gin koeije. Naar de oude vrouwtjes langs de kant van de weg roepen we vrolijk: gin dobrie!

Marijntje is gisterenavond gestorven. Ze werd bijna 98 jaar. Ik stond op een wankel ponton toen ik het nieuws hoorde. Ik keek uit over een zwart meer, de hemel boven mij vol sterren. Ze fonkelden. Het was alsof Marijntje naar me lachte. Alsof ze wilde zeggen: het is goed zo.

Onze gedachten zijn bij opa en oma. Ze verdienen alle steun en alle lof, ze waren er steeds toen Marijntje hen nodig had. Ook tijdens dit laatste moeilijke jaar.

Doorheen een prachtig bos, fietsen we Polen binnen. De schoonheid is ontroerend, de stilte intens.

We nemen afscheid met wat foto’s van de hier alom bekende Swing. De Swing bestaat in allerlei vormen en maten.

Ook even meegegeven dat ze hier erg houden van hoogteparcours. Man, ik heb gebibberd.

De dorpjes waar we door fietsen zijn steeds heel verzorgd. Zo mooi, al die bloemen!!

We fietsen een hele dag door het bos. In het midden van het bos fietsen we langs een verzorgd kerkhof. Af en toe zien we paddenstoel-plukkers. (De oogst is matig door de warme zomer.) We moeten regelmatig afstappen door het mulle zand. Na dertig kilometer zijn we bekaf.

Nog even een wiebelig bruggetje over en we houden het voor bekeken. Tijd om hout te zoeken, huiswerk te maken, matjes op te blazen, te koken, … .

Wanneer de nood hoog is, ontmoeten we Grazvydas, Toma en de kleine Dovilas. We mogen in hun weekendhuisje slapen. Eerst helpen we appels plukken (lees rapen) en inladen. Even later vertrekken ze richting fruitpers.. Wij proeven alvast van een heerlijk glaasje sap. En thee. En gebakken kaas. En zelfgeplukte pruimen.

De volgende morgen bekent Toma dat ze muziekleraar is.

We vervolgen onze weg langs rustige wegen (eurovelo 11). Langzaam maar zeker fietsen we richting Polen.

Vandaag vieren we Dita’s verjaardag. We zingen en wensen Rosalie haar boezemvriendin het allerbeste!! We snoepen van een Litouwse specialiteit: de Sakotis-cake.

Wat blijkt na het verorberen van ons torentje.. Dita is pas over drie dagen jarig. Lap, we zullen nog eens moeten feesten ?

We bezoeken de heropgebouwde burcht in Trakai. Deze bevindt zich op een eiland temidden van een prachtig meer.

Degelijke fietskaarten zijn hier moeilijk te vinden. Gelukkig hebben we Google maps en Osmand. Dankzij deze apps vinden we zalige kampeerplekjes.

Het is een hels karwei om Vilnius in of uit te rijden zonder auto. Af en toe is er een stuk fietspad maar dit stopt soms abrupt.

Kilometers auto’s rijden naast ons. De stank is overweldigend. Op naar de natuur!

We bezoeken Vilnius. In het park zien we veel jongeren in uniform (met hemd en das). We beklimmen een toren, spelen in de fontein en bezoeken het Illusion museum.

In de namiddag zien we de optocht van de studenten, ook voor hen begint het academiejaar vandaag.

Seba stond daarstraks aan de kassa van een klein winkeltje. Het oude vrouwtje wilde z’n pintjes niet afrekenen omdat het één september is. Seba toonde z’n identiteitskaart ? maar niets hielp.

Er is hier blijkbaar een nieuwe wet die het verbiedt om alcohol te kopen op één (en dit jaar ook op drie) september.

Even later kwam een hulpvaardige local een literfles bier brengen. En een volle doos frambozen uit eigen tuin en niet te vergeten een grote zak vol appels ?.

Vandaag beklommen we een toren van 36 meter hoog. Er was geen wind en toch wiebelde het ding vervaarlijk.

Het is heel mooi fietsen in Litouwen. Het landschap is prachtig. We zien glooiende velden, bossen en meren. De route die we volgen gaat over rustige wegen. Wel moeten we regelmatig klimmen. Waarschijnlijk is dit onvermijdelijk in merengebied.

Seba was in z’n nopjes! De appelmoes met worst en ribbetjes werd gesmaakt..